İNSAN OLMAK

Git gide uzaklaşıyoruz sevgi bağımızdan. Oysaki yüz yıllardır aynı yolları yürüyorduk.

İnsan olmak?

İnsan olmak kırda açmış mis gibi kokan papatyayı kopartmadan koklamaktır.Kimi zaman ağlayan bir çocuğun başını okşamak değildir insan olmak. Oturup yanında onunla ağlamaktır.

Ne zaman kaybettik insanlığımızı? 

Eşyalara değer, insanlara fiyat biçtiğimiz zaman kaybettik insanlığımızı.Suriyeli çocuklar ağlarken değil ölürken sustuğumuz zaman kaybettik insanlığımızı. Filistin kan ağlarken, yılbaşı partileri yaptığımız gün kaybettik. Soy kardeşlerimizi Türkmen dağında katlettiklerinde, Taksimde hepimiz Ermeni olarak kaybettik insanlığımızı. Mehmetlerimizi kaybettiğimizde tabutu başında ağlayan çocuğun göz yaşı yere düştüğü anda kaybettik insanlığımızı.

Neydi paylaşılamayan? 

Bir dilim ekmekti karnımızı doyuran neydi o zaman paylaşılamayan? 

Dünyadaki açları doyurmak değildi problem, bütün problem zenginleri doyurabilmekte. 

Şimdi soruyorum size. Bizi biz yapan değerlerden ne zaman  bu kadar uzaklaştık?

Bir nefesten fazlası değiliz alamazsak hayat biter, bir yudum sudan fazlası değiliz, içmez isek hayat biter, bir dilim ekmekten fazlası değiliz yemez isek hayat biter. 

Çocukların ölümle yaşam arasında gidip geldiği bir dünyada insan olmak. 

KEŞKE  İNSAN OLMASAYDIK.